ΚΑΛΎΤΕΡΟΙ ΠΑΊΧΤΕΣ ΤΟΥ NBA
1Μάικλ Τζόρνταν
Ό,τι και να γράψεις είναι λίγο. Όσα και να γράψεις, λογικά θα τα έχεις ξανακούσει. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο «Air» είναι απολύτως ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, ο άνθρωπος που άλλαξε δραματικά τα μεγέθη του αθλήματος στον κόσμο, αυτός που μας έκανε να παραληρούμε. Επιπλέον, κατά πολλούς καταλαμβάνει την κορυφαία θέση για τον αθλητή του 20ού αιώνα σε όλα τα αθλήματα. Το ύψος και ο σωματότυπός του ξεπερνούσαν κατά πολύ τους ρόλους του γκαρντ και γενικότερα του περιφερειακού. Το παιχνίδι του δεν κατατάσσεται. ‘Ηταν τεχνικό, φυσικό, γρήγορο ή σκοπιμότητας; Ήταν όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα. Άρχισε την καριέρα του ως ένας παίχτης που πηδούσε στο Θεό και έπαιζε πάνω απ’το στεφάνι σε άμυνα και επίθεση. Αργότερα όμως αποτέλεσε την απόλυτη ηγετική προσωπικότητα στην επίθεση με το κορυφαίο περιφερειακό σουτ, τις ασίστ και μαζί τις κινήσεις κοντά στο καλάθι, ενώ υπήρξε τρομερός αμυντικός, εξαιρετικός ριμπάουντερ, «κλέφτης» και «κόφτης». Ατομικά; Τέλειος και ανεξάντλητος: Πρώτα σταυρωτή ντρίπλα ή προσποιήσεις αλλαγής κατεύθυνσης με πλήρη έλεγχο της μπάλας. Στη συνέχεια τζάμπ σουτ με γρήγορο, εκρηκτικό και πολύ ψηλό άλμα. Μπορεί το καλάθι με τον Ίλο, το κάρφωμα στο Μιλγουόκι, το σπάσιμο της μέσης στους τελικούς του1991 και το «the shoot» στον τελευταίο τελικό με τη Γιούτα το 1998, να έχουν εξασφαλίσει περίοπτη θέση στην αιωνιότητα, όμως προσωπικά ξεχωρίζω ένα κάρφωμα με το δεξί χέρι, αφού προηγουμένως στριφογύρισε στο πρόσωπο του Γιούιν, που συμπεριλαμβανόταν για πολλά χρόνια στα highlights. 
Όσοι αστέρες κι αν πέρασαν τα επόμενα χρόνια, όσο κι αν ο «Ναύαρχος» στέφθηκε πρωταθλητής και δις ολυμπιονίκης, όσο και αν ο Ντάνκαν κάνει θαύματα στη λίγκα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζορτζ «Iceman» Γκέρβιν ήταν ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας που έπαιξε ποτέ στο Σαν Αντόνιο, όχι μόνο στη συνείδηση των φιλάθλων, αλλά και αυτών των ειδικών. Απίστευτη επαφή με το καλάθι, το καλύτερο γλίστρημα της μπάλας στα ακροδάκτυλά του, εκείνα τα λέι απ από μακριά, μέχρι και απ’ τη διακεκομμένη γραμμή της ρακέτας, παραμένουν κλασικά και ανυπέρβλητα. Βοηθούμενος απ’ το μεγάλο ύψος του για τα δεδομένα εκείνης της εποχής στη θέση του γκαρντ και την ευκινησία του, μπορούσε να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι σαραντάρες και οι πενηντάρες από εκείνη την ψηλόλιγνη φιγούρα αποτελούσαν καθημερινή ρουτίνα. Το Σαν Αντόνιο τον αξιοποιεί ακόμα και σήμερα για την προώθηση του αθλήματος κυρίως στα μικρά παιδιά. Δυστυχώς η καριέρα του στο τέλος της πέρασε από την Ιταλία όπου αλλοιώθηκε ελαφρώς η εξιδανικευμένη εικόνα. Πώς θα τον αναγνωρίσετε; Μα φυσικά από εκείνη τη μνημειώδη αφίσα στην οποία ξεπροβάλλει μέσα από ένα κομμάτι πάγου, μαγεύει την πορτοκαλί μπάλα και τη στριφογυρίζει απαλά για να σουτάρει.
Ο φόργουορντ του Ντένβερ ήταν δαντελένιος. Μια πραγματικά καλλιτεχνική φύση, ακόμη και εκτός γηπέδων. Αν και έπαιξε σε μεσαίου βεληνεκούς ομάδα κατάφερε να σπάσει τα στενά όριά της, να γίνει all star και ένας από αυτούς που απολάμβανε το κοινό. Η μέση του ήταν το κάτι άλλο, όλο το μυστικό στο μακρινό αλλά και κοντινό σουτ. Η ευλυγισία, τα μακριά χέρια και το σουτ του από ψηλά τον έκαναν να ξεχωρίζει, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ψηλός για τη θέση του φόργουορντ, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος. Ξεγλιστρούσε στην επίθεση και σούταρε με άνεση με ή και χωρίς βοήθεια απ’ το σκριν. Στον αιφνιδιασμό έβγαινε απ’ τα πλάγια ή και ως τρέιλερ για να καρφώσει με φόρα και με τα δύο χέρια. Μαζί με τον Άνταμς και τον Λίβερ είχαν συγκροτήσει μία τριάδα-φωτιά στο πρωτάθλημα. Στα σουτ απ’ τη γωνία, η μπάλα έπαιρνε μια μεγάλη καμπύλη και κατέληγε αρχοντικά στο καλάθι.
Συνολικά διέθετε την καλύτερη τεχνική ψηλού όλων των εποχών, χωρίς διόλου να υστερεί σε αθλητικά προσόντα. Κάποιοι μιλάνε για τον Καρίμ με τη ραβέρσα, για τον Γουίλτ με τα μακρινά ή ανάποδα λέι απ στο ταμπλό, αλλά ο Χακίμ ήταν ο κορυφαίος στον τεχνικό τομέα. Καταπληκτικές κινήσεις, που άρχιζαν με εκρηκτική προσποίηση και συνεχιζόταν με πιβοτάρισμα με προσποίηση αριστερά-δεξιά, ενώ παράλληλα ο αμυντικός έχει χάσει το μπούσουλα. Πλέι μέικερ από το χάι ποστ να μοιράζει ασίστ, να κάνει fade away σουτ, προσποιήσεις και πολλά άλλα που δεν ταξινομούνται σε στάνταρ κινήσεις. Δεν ήταν ποτέ 2,13 και ας έλεγαν, πως ήταν με το ζόρι 2,10, άρα η τεχνική του είχε ένα επιπλέον κίνητρο, να καλύψει το ελαφρύ μειονέκτημα του ύψους του. Στους ημιτελικούς του 1995 πήρε το σκαλπ του Ρόμπινσον. Αλλά και στους τελικούς του 1986 μαζί με το Σάμπσον, στην πρώτη εκδοχή δίδυμων πύργων, έδειξε το ποιόν του!
1.98 γκαρντ
Ο «κύριος τέλειος»
Ό,τι και να γράψεις είναι λίγο. Όσα και να γράψεις, λογικά θα τα έχεις ξανακούσει. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο «Air» είναι απολύτως ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, ο άνθρωπος που άλλαξε δραματικά τα μεγέθη του αθλήματος στον κόσμο, αυτός που μας έκανε να παραληρούμε. Επιπλέον, κατά πολλούς καταλαμβάνει την κορυφαία θέση για τον αθλητή του 20ού αιώνα σε όλα τα αθλήματα. Το ύψος και ο σωματότυπός του ξεπερνούσαν κατά πολύ τους ρόλους του γκαρντ και γενικότερα του περιφερειακού. Το παιχνίδι του δεν κατατάσσεται. ‘Ηταν τεχνικό, φυσικό, γρήγορο ή σκοπιμότητας; Ήταν όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα. Άρχισε την καριέρα του ως ένας παίχτης που πηδούσε στο Θεό και έπαιζε πάνω απ’το στεφάνι σε άμυνα και επίθεση. Αργότερα όμως αποτέλεσε την απόλυτη ηγετική προσωπικότητα στην επίθεση με το κορυφαίο περιφερειακό σουτ, τις ασίστ και μαζί τις κινήσεις κοντά στο καλάθι, ενώ υπήρξε τρομερός αμυντικός, εξαιρετικός ριμπάουντερ, «κλέφτης» και «κόφτης». Ατομικά; Τέλειος και ανεξάντλητος: Πρώτα σταυρωτή ντρίπλα ή προσποιήσεις αλλαγής κατεύθυνσης με πλήρη έλεγχο της μπάλας. Στη συνέχεια τζάμπ σουτ με γρήγορο, εκρηκτικό και πολύ ψηλό άλμα. Μπορεί το καλάθι με τον Ίλο, το κάρφωμα στο Μιλγουόκι, το σπάσιμο της μέσης στους τελικούς του1991 και το «the shoot» στον τελευταίο τελικό με τη Γιούτα το 1998, να έχουν εξασφαλίσει περίοπτη θέση στην αιωνιότητα, όμως προσωπικά ξεχωρίζω ένα κάρφωμα με το δεξί χέρι, αφού προηγουμένως στριφογύρισε στο πρόσωπο του Γιούιν, που συμπεριλαμβανόταν για πολλά χρόνια στα highlights. 2,01 φόργουορντ
Ο απόλυτος βιρτουόζος
Ο θεαματικότερος παίκτης όλων των εποχών. Ο πραγματικός Νουρέγιεφ του παγκόσμιου μπάσκετ, με κινήσεις γεμάτες χάρη, αρμονία. Ο Τζόρνταν ήταν αυτός που χρίστηκε διάδοχός του. Μπορεί οι τίτλοι του να περιορίζονται
σ’ εκείνο το σαρωτικό sweep το 1983 επί των Λέικερς, ωστόσο η αθλητική και μπασκετική κατάρτισή είναι ανεπανάληπτες. Εκπληκτικός διασκελισμός, καθώς μόλις με έξι βήματα διέσχιζε το γήπεδο coast to coast, απίστευτο επιτόπιο αλλά και με φόρα άλμα, σε φάσεις, που συνήθως το κεφάλι του περνούσε με άνεση το στεφάνι. Αλλά και το τεχνικό μέρος του ήταν ασύγκριτο. Στο μπάσιμό του έκανε σε μία πτήση πάμπολλες κινήσεις, σπασίματα, προσποιήσεις με την μπάλα, φάλτσα, καρφώματα. Πρώτος λανσάρισε τα καρφώματα από τη γραμμή του φάουλ, ενώ και η επαφή του με το ταμπλό από όλες τις ήταν μοναδική. Καθαρό «ελ» (σύμφωνα με τον όρο εκείνης της εποχής), είχε το πολύ γλυκό σουτ με μεγάλη καμπύλη, που δεν ήταν και το καλύτερο βέβαια. Στην άμυνα έπαιζε πολύ με τις τάπες και τα κλεψίματα, που συνήθως κατέληγαν σε καρφώματα, όπως εκείνο το back door κάρφωμα μπροστά στον Ράλφ Σάμπσον στο Όλ Σταρ Γκέιμ του 1986, που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη. Ο μεγαλύτερος τεχνίτης παίκτης που υπήρξε ποτέ. Η τέχνη στις φιγούρες του χωρού στο παρκέ!Ψυχρός, όπως ο «Χιονάνθρωπος»
Όσοι αστέρες κι αν πέρασαν τα επόμενα χρόνια, όσο κι αν ο «Ναύαρχος» στέφθηκε πρωταθλητής και δις ολυμπιονίκης, όσο και αν ο Ντάνκαν κάνει θαύματα στη λίγκα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζορτζ «Iceman» Γκέρβιν ήταν ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας που έπαιξε ποτέ στο Σαν Αντόνιο, όχι μόνο στη συνείδηση των φιλάθλων, αλλά και αυτών των ειδικών. Απίστευτη επαφή με το καλάθι, το καλύτερο γλίστρημα της μπάλας στα ακροδάκτυλά του, εκείνα τα λέι απ από μακριά, μέχρι και απ’ τη διακεκομμένη γραμμή της ρακέτας, παραμένουν κλασικά και ανυπέρβλητα. Βοηθούμενος απ’ το μεγάλο ύψος του για τα δεδομένα εκείνης της εποχής στη θέση του γκαρντ και την ευκινησία του, μπορούσε να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι σαραντάρες και οι πενηντάρες από εκείνη την ψηλόλιγνη φιγούρα αποτελούσαν καθημερινή ρουτίνα. Το Σαν Αντόνιο τον αξιοποιεί ακόμα και σήμερα για την προώθηση του αθλήματος κυρίως στα μικρά παιδιά. Δυστυχώς η καριέρα του στο τέλος της πέρασε από την Ιταλία όπου αλλοιώθηκε ελαφρώς η εξιδανικευμένη εικόνα. Πώς θα τον αναγνωρίσετε; Μα φυσικά από εκείνη τη μνημειώδη αφίσα στην οποία ξεπροβάλλει μέσα από ένα κομμάτι πάγου, μαγεύει την πορτοκαλί μπάλα και τη στριφογυρίζει απαλά για να σουτάρει.
4 Άλεξ Ίνγκλις 2,01 φόργουορντ
Ένας… δαντελένιος παίχτης
Ο φόργουορντ του Ντένβερ ήταν δαντελένιος. Μια πραγματικά καλλιτεχνική φύση, ακόμη και εκτός γηπέδων. Αν και έπαιξε σε μεσαίου βεληνεκούς ομάδα κατάφερε να σπάσει τα στενά όριά της, να γίνει all star και ένας από αυτούς που απολάμβανε το κοινό. Η μέση του ήταν το κάτι άλλο, όλο το μυστικό στο μακρινό αλλά και κοντινό σουτ. Η ευλυγισία, τα μακριά χέρια και το σουτ του από ψηλά τον έκαναν να ξεχωρίζει, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ψηλός για τη θέση του φόργουορντ, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος. Ξεγλιστρούσε στην επίθεση και σούταρε με άνεση με ή και χωρίς βοήθεια απ’ το σκριν. Στον αιφνιδιασμό έβγαινε απ’ τα πλάγια ή και ως τρέιλερ για να καρφώσει με φόρα και με τα δύο χέρια. Μαζί με τον Άνταμς και τον Λίβερ είχαν συγκροτήσει μία τριάδα-φωτιά στο πρωτάθλημα. Στα σουτ απ’ τη γωνία, η μπάλα έπαιρνε μια μεγάλη καμπύλη και κατέληγε αρχοντικά στο καλάθι.
6 Λάρι Μπερντ, 2,06 φόργουορντ
Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών
Όσκαρ τεχνικής
Συνολικά διέθετε την καλύτερη τεχνική ψηλού όλων των εποχών, χωρίς διόλου να υστερεί σε αθλητικά προσόντα. Κάποιοι μιλάνε για τον Καρίμ με τη ραβέρσα, για τον Γουίλτ με τα μακρινά ή ανάποδα λέι απ στο ταμπλό, αλλά ο Χακίμ ήταν ο κορυφαίος στον τεχνικό τομέα. Καταπληκτικές κινήσεις, που άρχιζαν με εκρηκτική προσποίηση και συνεχιζόταν με πιβοτάρισμα με προσποίηση αριστερά-δεξιά, ενώ παράλληλα ο αμυντικός έχει χάσει το μπούσουλα. Πλέι μέικερ από το χάι ποστ να μοιράζει ασίστ, να κάνει fade away σουτ, προσποιήσεις και πολλά άλλα που δεν ταξινομούνται σε στάνταρ κινήσεις. Δεν ήταν ποτέ 2,13 και ας έλεγαν, πως ήταν με το ζόρι 2,10, άρα η τεχνική του είχε ένα επιπλέον κίνητρο, να καλύψει το ελαφρύ μειονέκτημα του ύψους του. Στους ημιτελικούς του 1995 πήρε το σκαλπ του Ρόμπινσον. Αλλά και στους τελικούς του 1986 μαζί με το Σάμπσον, στην πρώτη εκδοχή δίδυμων πύργων, έδειξε το ποιόν του!
